Baby

Wat kunnen CranioSacraal Therapeutische technieken betekenen voor jou en je baby?

Een geboorte is en blijft een zware klus voor moeder en kind. Zo kunnen zwangere vrouwen door een behandeling met CST-technieken een aangenamere zwangerschapsperiode beleven met een vooruitzicht op minder complicaties bij de bevalling.

Na de bevalling zit de baby vaak nog niet comfortabel in zijn lichaampje en mama kan ook wat extra ondersteuning gebruiken.

Het hoofdje en de hals van de baby zijn gedurende en na de geboorte bijzonder gevoelig. De baby kan het vervelend vinden om aangeraakt te worden, ligt niet comfortabel in zijn wiegje of heeft last van verteringsproblemen of een slechte zuigreflex. Een huilbaby is nooit ‘zomaar’ lastig.

Pijn en andere ongemakken kunnen op een heel zachte en natuurlijke wijze met behulp van CST-technieken verholpen worden. Zo kunnen latere vermoeidheids-, leer-, en gedragsstoornissen bij kinderen al van bij de geboorte of preventief zelfs al tijdens de zwangerschap grotendeels voorkomen worden.

Baby’s en kleine kinderen houden heel erg van CST-technieken. Het geeft hen een geborgen en rustig gevoel.

Een bevalling kan bij moeder en baby traumatisch letsel veroorzaken. Vooral als er sprake is van een keizersnede, een vacuumverlossing, een tangverlossing of een bevalling met aangezichtsligging of achterhoofdsligging met de neus naar boven (‘sterrenkijker’). Tijdens de geboorte kan bij de baby een zenuw die van schedel naar de inwendige organen loopt, bekneld raken. Door gerichte zachte behandeling van o.a. de schedelbasis en buik-bekken kunnen de klachten helemaal verdwijnen. Vroegtijdige toepassing van CST-technieken bij pasgeborenen en zuigelingen kan het aantal problemen voor het centrale zenuwstelsel drastisch verminderen.

Kinderen hebben hun eigen taal. De ontmoeting met kinderen is een hele andere dan die met volwassenen. Ik zal de “taal” die de kinderen gebruiken/spreken ook zelf gebruiken/spreken en in hun wereld duiken. Dat begint met ‘het afdalen’ naar het niveau van het kind. Het is belangrijk om via een speelse weg langzaam richting therapeutisch begeleiden te gaan.

Babytrauma

Tot voor kort was het de overtuiging van de traditionele medische gemeenschap dat pasgeborenen en zuigelingen niet vatbaar waren voor pijnherinnering of trauma. Vanuit dit oogpunt zijn menig invasieve en pijnlijke diagnose gesteld geworden en nog steeds, alhoewel het verminderd, op pasgeborenen en zuigelingen zonder er rekening mee te houden hoe het kleine kind dit ervaart. Waarschijnlijk erger nog is het totale negeren van mogelijk emotionele littekens bij die kinderen veroorzaakt door de attitudes en de behandelingsmethoden. Ondertussen is het geweten dat zowel fysieke als emotionele traumatische ervaringen geregistreerd worden in de herinnering van de pasgeborene of van de zuigeling. Ze zijn er maar ze worden onderdrukt. Van de volwassen geworden persoon gaan ze een zware tol eisen om ze uit de bewuste gewaarwording te houden. Die tol gaat diverse vormen aannemen van onlogische gedragspatronen zoals onredelijke angsten en fobieën, ongerechtvaardigde schuldproblemen tot een hele reeks van andere neuroses en obsessieve en/of compulsieve gedragspatronen.

Het is primordiaal niet onmiddellijk te oordelen. Veel medisch personeel voert zonder meer uit wat hen onderwezen wordt. Venapuncties, ruggenmergpuncties, besnijdenissen en dergelijke worden uitgevoerd zonder stil te staan bij het meelijwekkend gehuil en geschreeuw van het kind. Hun medische opleiding heeft hen geleerd dat het kleine kind nog geen voldoende breinontwikkeling heeft om pijn echt te kunnen waarnemen en te kunnen herinneren. Er zijn dus, in hùn overtuiging, geen blijvende sporen of psycho-emotionele littekens.

Meer dan dertig jaar ervaringen wereldwijd in behandelingen met CranioSacraal Therapeutische technieken, hebben aangegeven dat zowel de foetus in de baarmoeder, de foetus gedurende de bevalling als de pasgeborene en de zuigeling op de kinderafdeling bekwaam zijn om fysiek en emotioneel trauma in hun herinnering op te slaan en dat ook daadwerkelijk doen. Sommige van deze trauma’s worden opgelegd door de natuur, sommige door gewone mensen of door de ouders, sommige zijn het gevolg van een ongeval of van fysieke omstandigheden en sommige zijn opgelegd door goedbedoelende medewerkers in de gezondheidszorg.

Vandaag zien we ontelbare volwassenen lijden aan een laag zelfbeeld, gebrek aan eigenwaarde, zich schuldig te voelen te leven en dies meer. Een niet te verwaarlozen percentage van deze problemen is teruggebracht geworden naar gesprekken tussen de zwangere moeder en de vader op het moment dat zij hem voor de eerste keer inlichtte over haar zwangerschap. Herkenbaar in deze gevallen is de vader die boos wordt omdat hij geen kind wil. De zwangere moeder wordt emotioneel wanhopig  Abortus komt ter sprake. Conclusie is dat de foetus in de baarmoeder het probleem tussen de zwangere moeder en de vader aanvoelt. Het concrete resultaat is dat, op een onderdrukt, onbewust niveau, het opgroeit naar volwassenheid met ernstige twijfels over zijn/haar eigenwaarde en of hij/zij het wel waard is te leven. Dikwijls, bij het dieper naar de kern begeleiden van de patiënt, uit die het gevoel dat hij/zij eigenlijk beter niet geboren was. Dit aanvoelen ontluikt frequent bij dat eerste emotionele gesprek tussen de zwangere moeder en de vader, gedurende hetwelk de patiënt gewaarwordt ongewenst te zijn. Dit is een veel voorkomend scenario. De details kunnen variëren, het centrale thema blijft hetzelfde.

Keizergeboorte

Stuitligging van de baby en levensbedreigende complicaties voor moeder en/of kind zullen verloskundigen uitzonderlijk en in extremis doen besluiten tot een keizergeboorte interventie. Een keizergeboorte bezorgd evenwel andere problemen aan de pasgeborene. De meeste van deze complicaties echter kunnen makkelijker verholpen worden dan de gevolgen van een bevalling met stuitligging.

Er zijn drie belangrijke bezorgdheden: de eerste betreft de druk van het vruchtwater in de baarmoeder. Als je bedenkt dat er een belangrijk drukverschil is met buiten de baarmoeder, kan het niet wenselijk zijn voor de foetus die drukverandering te snel te laten verlopen zonder dat het foetale weefsel de tijd krijgt om zich aan te passen. Soms, bij een keizergeboort,e spuit het vruchtwater enkel centimeters hoog bij een snelle insnijding. Dergelijk snel en drastisch drukverschil onderwerpt de foetus aan een razendsnelle decompressie, die op haar beurt een snelle abnormale uitzetting van het foetale hoofd tot gevolg heeft nog in de baarmoeder. Dit snel verhogen van het volume van het foetale hoofd strekt en rekt de schedelvliezen. De gevolgen kunnen zijn: weefsel overspanning, kleine bloeduitstortingen in de membranen en/of scheurtjes in de schedelvliezen. Zulke problemen kunnen een ravage aanrichten in het craniosacraal systeem en in haar naar behoren functioneren. Het kan grotendeels vermeden worden door het vruchtwater gedurende een tweetal minuten zachtjes en traag vrij te laten vloeien, zodoende de tijd gevend aan de foetus zich aan te passen. Je kan deze situatie vergelijken met die van een diepzeeduiker die gradueel naar de oppervlakte komt om caissonziekte te vermijden.

De tweede bezorgdheid gaat over ontbering. De pasgeborene wordt de reis door het geboortekanaal ontzegd. De doorgang door het geboortekanaal zorgt voor de eerste oppuntstelling van de wervelkolom en is een activeringsbehandeling. Zowel de eerste huidstimulatie als een eerste craniosacrale behandeling. Bij een keizergeboorte zouden deze handelingen dienen uitgevoerd te worden door een goedgetraind professioneel, zo snel mogelijk na de bevalling. De pasgeborene heeft er alle baat bij de verloren natuurlijke behandeling door het geboortekanaal te vervangen door de werking van een paar geoefende zorgzame handen.

De derde bezorgdheid draait om het afronden van het natuurlijke geboorteproces. Het natuurlijk geboorteproces is onderbroken voor zowel de baby als voor de moeder, door de keizergeboorte. De inhoud en de volgorde van de natuurlijke processen zijn in het menselijk weefsel geprogrammeerd. Het is zelfs mogelijk dat deze processen in onze genetische structuren gekapseld zitten. De ervaring wijst uit dat bij conceptie een innerlijke intelligentie bepaalt dat het volledig proces pas beëindigd zal zijn bij de vaginale bevalling (met alle bijhorende therapeutische voordelen) en bij de daarbij horende moeder-kind binding. Deze beide laatste worden onderbroken bij een keizergeboorte en de ervaring duidt dat vele volwassenen nood hebben aan het ‘afronden’ van dit natuurlijk proces.

Een getuigenis: hoop stijgt op uit een tragedie

Michel (1) werd, toen hij zes maand oud was, door de babysit zo door elkaar geschud dat het hem bijna fataal werd. Hij was zwaargewond: een schedelbreuk, een zwaar hersentrauma en meerdere gebroken ribben. Zijn leven hing gedurende enkele dagen aan een zijden draadje. Zelfs al zou hij het overleven, zijn leven zou van povere kwaliteit blijven.

Na twee weken in een therapeutische coma te hebben gelegen, ontwaakte Michel met ernstige spastische quadriplegie (verlamming in de ledematen), corticale blindheid, een vergevorderde doofheid en cognitieve mankementen. Een voedingskatheter was noodzakelijk om hem te voeden. Na drie maanden in de kliniek te hebben doorgebracht, mocht hij huiswaarts keren.

In de loop van de daaropvolgende acht maanden was Michel amper verbeterd, ondanks intensieve therapieën. Het rehabilitatie team dat hem begeleidde raadde aan CranioSacraal Therapeutische technieken (CST) uit te proberen.

Op dat moment waren al veertien maanden verlopen sinds het incident. Michel was twintig maand oud maar functioneerde op het peil van een 3 maand oude baby, met uitzondering van de orale motoriek, die was op het niveau van 4 tot 6 maand oud.

Michel kampte met meerdere problemen. Zijn armen waren gebogen ‘bevroren’, de handen verdraaid. Het hoofd bleef naar de rechterschouder geneigd. Zijn bewegingen deden eerder spastisch aan. Hij leed aan corticale (hersen) blindheid. Beide ogen weken af en konden niet focussen. De optische zenuwen reageerden zo goed als niet op licht en donker. Rustig slapen ging niet, elke nacht werd hij heel onrustig wakker, acht tot tien keer. Het geluid dat hij produceerde was scherp en hoog, typisch voor een hersentrauma. Elke prikkel deed hem opschrikken en het was moeilijk hem te troosten en te kalmeren. Hij leefde voortdurend in een overbelaste zenuwtoestand. En er was meer.

Het opmeten van het craniosacraal systeem duidde op een ernstig verstoorde, ingekorte duraal buis. Drie van de meningeale lagen voelden samengekleefd aan. De rekbewegingen van de fascia voelden aan alsof Michel’s billen naar zijn achterhoofd getrokken werden. De schedelholte stond door de interne druk volledig uitgezet en er was geen waarneembaar craniosacraal ritme waar ook op de schedel te vinden.

Het craniosacraal ritme was alleen waarneembaar in de lagere benen, hoewel van povere amplitude en kwaliteit. Het lumbosacrale gewricht was volledig immobiel. Michel werd paniekerig wanneer de occiputale basis van de schedel werd aangeraakt, net als wanneer hij op de rug gelegd werd.

De behandeling begon met één-uur-sessies, twee keer per week. De eerste sessie was vooral één lange rij wiegtechnieken om de duraal buis in de wervelkolom te ondersteunen en er de druk te verlichten.

Michel kon geen enkele aanraking van het hoofd verdragen.

Bij Michel’s volgende afspraak, vertelden zijn ouders me dat hij geen enkele aanval meer had gehad. Er was ook een merkbare verbetering van de controle van zijn hoofd. Gedurende deze sessie detecteerde ik een hoge weefselspanning doorheen de volledige linkerzijde van het lichaam, de schedelzenuwkanalen, de duraal buis en de omliggende structuren. Ik paste de ontspanningstechniek van de schedelbasis toe en ondersteunde de tractiekracht in de duraalbuis door een parietale en een frontale blokkade op te heffen. Michel verdroeg het aanraken van het hoofd iets beter nu. Tegen het eind van de sessie was zijn spiertonus voelbaar relaxer geworden.

Zijn ouders wisten me bij het eind van die week te vertellen dat hij, voor de eerste keer sinds het ongeval, de nacht had doorgeslapen, een rustigere, diepe slaap. Ook geen aanvallen meer.

Onze volgende sessie begon met het ontspannend rekken van de duraal buis, zowel vanaf het heiligbeen als vanaf de schedelbasis. Daarna ging ik verder met heel wat schedelwerk rond de decompressie van de sfenoïde.

Gedurende de vierde sessie hield de sfenoïde decompressie volle vijfitg minuten. In rusttoestand verminderde Michel’s spiertonus merkbaar, maar de spanning kwam weer van zodra hij bewoog. Er was evenwel voldoende blijvende spierontspanning om spontane stampbewegingen toe te laten met de linkerzijde, alsof hij met de fiets reed. Thuis kon Michel’s lachje al gehoord worden en was hij makkelijker te kalmeren en te troosten. Na meerdere sessies kon Michel zonder problemen een héél uur op de tafel liggen. Hij maakte geluidjes, lachte en giechelde regelmatig. Zijn beentjes kon hij nu onafhankelijk van elkaar en gerichter bewegen. Op een dag ging Michel door de herbeleving van zijn geboorte. Hij plooide zich spontaan herhaalde malen in foetushouding en bleef zo een poosje liggen. Dat een lichaam geteisterd door spastische quadriplegie dit kon, was zonder meer wonderbaarlijk.

Vele veranderingen konden bij Michel waargenomen worden. Als er een felgekleurde bal op zijn schoot gelegd werd, boog hij zich naar voor om hem beter te zien. Dit was het eerste échte visuele respons sinds het incident. Vandaag bewegen zijn ogen voortdurend en gericht.

Michel heeft 90 à 95% van de controle over zijn hoofd terug en het neigt niet meer naar rechts. Zijn ouders kunnen hem makkelijker dragen gezien de spasmen met 80 tot 90% verminderden. In rust ontspannen de armen zich compleet. Hij reageert ook heel snel op het sussen en troosten als hij onrustig wordt.

Ook een verrassing is dat Michel’s refluxprobleem, dat hij had sinds de geboorte, eveneens volledig verdwenen is met de CST-technieken.Zijn ouders mochten alle reflux-medicatie stopzetten.

Michel heeft nog een lange weg af te leggen naar een volledig herstel van het geleden trauma, maar iedereen in zijn rehabilitatie team is er van overtuigd dat zijn ongeziene vooruitgang mede te danken is aan de toegevoegde waarde van de CST-technieken.

Zijn ouders, hoewel die heel realistisch en nuchter blijven wat de toekomst betreft, zijn verbaasd over de “niet-te-verklaren” snelheid van herstel van hun zoontje op zulke korte tijdspanne. (2)

¹ Naam veranderd om de privacy te respecteren

^2 Uit “Working Wonders, changing lives with CranioSacral Therapy”, The Upledger Institute, getuigenis van Susan Vaughan Kratz, therapiste